همه چیز درباره ارز پایه و جفت ارزها  

در دنیای معاملات ارزی، مفاهیم ارز پایه و جفت‌ارز از اهمیت بالایی برخوردارند. ارز پایه، اولین ارزی است که در یک جفت‌ارز ذکر می‌شود و ارزش آن در مقابل ارز دوم (ارز متقابل) سنجیده می‌شود. جفت‌ارزها ابزاری اساسی در بازار فارکس هستند که معامله‌گران با استفاده از آن‌ها به خرید و فروش ارزهای مختلف می‌پردازند. این ساختار ساده اما مؤثر، مبنای تحلیل‌ها و استراتژی‌های معاملاتی در بازار جهانی ارز را تشکیل می‌دهد و به معامله‌گران این امکان را می‌دهد تا از نوسانات نرخ ارز بهره‌مند شوند.

ارز پایه چیست؟

اصطلاح ارز پایه به اولین ارزی اطلاق می‌شود که در یک جفت‌ارز ظاهر می‌شود. در بازار ارز، قیمت واحد ارز به‌صورت جفت‌ارز ذکر می‌شود. ارز پایه معمولاً ارز داخلی در نظر گرفته می‌شود و پس از آن ارز مظنه یا ارز متقابل در مقابل آن قرار می‌گیرد. به ‌عنوان ‌مثال در جفت‌ارز EUR/USD، یورو ارز پایه قلمداد شده و دلار که در مقابل آن قرار گرفته است ارز مظنه یا ارز متقابل در نظر گرفته میشود.

جفت‌ارز چیست؟  

 در بازار فارکس، جفت‌ارزها معمولاً به‌صورت XXX/YYY نشان داده می‌شوند که در آن XXX ارز پایه است. جفت‌ارز نشان می‌دهد که برای دریافت یک واحد از ارز پایه به چه مقدار از ارز متقابل نیاز دارید. نمونه هایی از این جفت‌ارزها GBP/AUD ، EUR/USD، USD/JPY، GBP/JPY، EUR/NZD و EUR/CH هستند. این ارزها با استفاده از کدهای ارزی نمایش داده می‌شوند. کلمات اختصاری مورد استفاده برای ارزها توسط سازمان بین‌المللی استاندارد (ISO) تعیین می‌شود. این کدها در استاندارد ISO 4217 ارائه شده است. جفت‌ارزها از این کدهای ساخته شده از سه حرف برای نشان ‌دادن یک ارز خاص مثلاً فرانک سوئیس یا ین ژاپن استفاده می‌کنند.

کدهای ارز اصلی مورد استفاده در جفت‌ارزها عبارت‌اند از USD برای دلار آمریکا، EUR برای یورو، JPY برای ین ژاپن،  GBP برای پوند انگلیس، AUD برای دلار استرالیا، CAD برای دلار کانادا و CHF برای فرانک سوئیس. دلار آمریکا یا USD یکی از رایج‌ترین ارزهای پایه در بازار فارکس است.

جفت ارز چگونه کار میکند؟ 

معامله‌گران از جفت‌ارز بدین منظور استفاده می‌کنند تا تعیین کنند که چه مقدار از ارز مظنه برای خرید یک واحد از ارز پایه مورد نیاز است. برای مثال، اگر به جفت‌ارز CAD/USD نگاه ‌کنید، دلار کانادا ارز پایه و دلار آمریکا ارز مظنه است. دلار آمریکا یکی از رایج‌ترین ارزهای پایه است. 

سرمایه‌گذاران در فارکس به طور هم‌زمان ارزها را خرید و فروش می‌کنند. به ‌عنوان‌ مثال، وقتی خریدار یورو/دلار آمریکا را خریداری می‌کند، به این معنی است که هم‌زمان یورو می‌خرد و دلار آمریکا می‌فروشد. وقتی ارز پایه (یورو) قوی باشد، برای خرید یک واحد از ارز پایه، مقدار بیشتری از ارز متقابل(USD)  نیاز است. این بدان معناست که یک معامله‌گر باید از دلار بیشتری برای خرید یک یورو استفاده کند.

چنانچه سرمایه‌گذاران بر این باور باشند که ارز پایه در مقایسه با ارز مظنه ارزش بیشتری پیدا می‌کند، معمولاً جفت‌ارز را خریداری می‌کنند. از سوی دیگر، اگر باور آن ها بر این مبنا باشد که ارز پایه در مقایسه با ارز مظنه ارزش خود را از دست می‌دهد، ممکن است تصمیم به فروش جفت‌ارز بگیرند.

چگونه جفت‌ارزها را بخوانیم؟ 

هنگامی که نرخ مبادله ارائه می‌شود، جفت‌ارز نشان می‌دهد که چه مقدار از ارز متقابل برای خرید یک واحد از ارز پایه ارائه شده مورد نیاز است. به‌ عنوان‌ مثال،EUR/USD = 1.55  به این معنی است که 1 یورو برابر با 1.55 دلار است. طبق استانداردهای ارزی، اگر معامله‌گری بخواهد ۱ یورو بخرد، باید ۱.۵۵ دلار بپردازد. مظنه جفت‌ارز هنگام فروش ارز پایه به همین ترتیب خوانده می‌شود، بنابراین اگر فروشنده بخواهد 1 یورو بفروشد، 1.55 دلار برای آن دریافت می‌کند.

جفت‌ارزهای اصلی کدام‌اند؟ 

جفت‌ارزهای اصلی چهار جفت‌ارز پر معامله در بازار فارکس (FX) هستند. چهار جفت‌ارز اصلی در حال حاضر عبارت‌اند از:

EUR/USD

USD/JPY

GBP/USD

USD/CHF

این ارزها حجم قابل‌توجهی از تراکنش‌های اقتصادی را شامل می‌شوند، از طرف دیگر از جمله جفت‌ارزهای پر معامله برای اهداف سفته‌بازی هستند.

EUR/USD با اختلاف زیادی پرمعامله ترین جفت‌ارز در جهان است که بیش از 20 درصد از کل معاملات فارکس را شامل می‌شود و به دلیل حجم بالای روزانه آن در بین سفته بازان محبوب است. جفت‌ارز USD/JPY در جایگاه دوم قرار دارد و پس از آن GBP/USD و USD/CHF سهم کمی از بازار جهانی فارکس دارند.

چرا معامله‌گران جفت‌ارزهای اصلی را معامله می‌کنند؟

معامله‌گران اغلب به دلایل زیر جفت‌ارزهای اصلی را معامله می‌کنند:

نقدینگی بالا: جفت‌ارزهای اصلی شامل ارزهایی مانند دلار آمریکا، یورو، ین ژاپن و پوند بریتانیا می‌شوند که حجم بالایی از معاملات را در بازار فارکس به خود اختصاص می‌دهند. این نقدینگی بالا باعث می‌شود که معامله‌گران بتوانند به ‌راحتی و با سرعت زیاد معاملات خود را انجام دهند و از اختلاف کم بین قیمت خرید و فروش (اسپرد) بهره‌مند شوند.

پایین‌بودن اسپرد: اسپرد، تفاوت بین قیمت خرید و فروش یک جفت‌ارز است. جفت‌ارزهای اصلی به دلیل حجم بالای معاملات و رقابت زیاد بین معامله‌گران، اسپرد کمتری دارند. اسپرد پایین به معنی هزینه کمتر برای معامله‌گران است که باعث می‌شود این جفت‌ارزها جذاب‌تر باشند.

پیش‌بینی‌پذیری بیشتر: جفت‌ارزهای اصلی به دلیل داشتن اطلاعات اقتصادی و سیاسی قابل‌دسترس و شفاف، پیش‌بینی‌پذیری بیشتری دارند. معامله‌گران می‌توانند با استفاده از تحلیل‌های فنی و بنیادی به‌راحتی روند حرکت این ارزها را پیش‌بینی کنند.

ثبات اقتصادی کشورهای مربوطه: کشورهای صاحب ارزهای اصلی عموماً دارای اقتصادهای پایدار و باثبات هستند. این ثبات اقتصادی به معامله‌گران اطمینان می‌دهد که نوسانات شدید و غیرمنتظره در ارزش این ارزها کمتر رخ می‌دهد.

موجودیت منابع آموزشی و تحلیل‌ها: منابع آموزشی، تحلیل‌ها و اخبار مرتبط با جفت‌ارزهای اصلی به‌وفور در دسترس است. این موضوع باعث می‌شود که معامله‌گران بتوانند با استفاده از این منابع، تصمیمات بهتری در معاملات خود بگیرند.

قابلیت استفاده در استراتژی‌های متنوع: جفت‌ارزهای اصلی به دلیل نقدینگی بالا و اسپرد کم، امکان استفاده از استراتژی‌های متنوع معاملاتی مانند معاملات روزانه، معاملات نوسانی و معاملات بلندمدت را فراهم می‌کنند.

این عوامل باعث می‌شوند که معامله‌گران، جفت‌ارزهای اصلی را به سایر جفت‌ارزها ترجیح دهند؛ زیرا این جفت‌ارزها شرایط بهتری برای معامله و کاهش ریسک‌های احتمالی فراهم می‌کنند.

قیمت جفت‌ارزهای اصلی چگونه تعیین می‌شود؟

جفت ارزهای اصلی همگی شناور و آزاد هستند، به این معنی که قیمت آنها بر اساس عرضه و تقاضا تعیین می‌شود. معمولا بانک های مرکزی زمانی که امکان آسیب اقتصادی دیده شود، وارد عمل می شوند تا قیمت ها را کنترل کنند. عرضه و تقاضا تحت‌تأثیر شرایط اقتصادی یا اساسی، نرخ بهره، انتظارات آتی برای ارز و موقعیت‌ فعلی کشور قرار می‌گیرد.

وقتی یک ارز پایه قوی‌تر از یک ارز مظنه باشد چه اتفاقی می‌افتد؟

جفت‌ارز نشان می‌دهد که برای خرید یک واحد از ارز پایه به چه مقدار از یک ارز مظنه نیاز دارید؛ بنابراین وقتی ارز پایه قوی‌تر است، برای خرید یک واحد از ارز پایه، مقدار بیشتری از ارز مظنه مصرف می‌شود. به ‌عنوان ‌مثال، فرض کنید یک معامله‌گر به یک جفت‌ارز USD/CHF نگاه می‌کند که در آن USD ارز پایه و CHF ارز مظنه است. اگر ارزش دلار آمریکا افزایش یابد، برای خرید یک دلار، فرانک سوئیس بیشتری نیاز است.

 

چگونه یک ارز پایه را انتخاب کنیم؟

برای انتخاب ارز پایه باید چندین فاکتور را در نظر گرفت. برخی از معامله‌گران، ارز ترجیحی دارند درحالی‌که برخی دیگر اغلب به نقدینگی در بازار نگاه می‌کنند. این کار به کاهش هزینه‌های تراکنش کمک کرده و مبادله ارز را آسان‌تر می‌کند. نکته دیگر این است که ارز پایه در کجا قرار دارد. برخی از معامله‌گران تنها از ارزهای پایه کشورهای دارای اقتصاد پایدار استفاده می‌کنند تا از وقوع نتایج ثابت و پیش بینی پذیر اطمینان حاصل کنند.

شاخص دلار در فارکس چیست؟ 

شاخص دلار آمریکا معیاری برای سنجش ارزش دلار در برابر شش ارز اصلی دیگر یعنی یورو، ین ژاپن، پوند انگلستان، دلار کانادا، کرون سوئد و فرانک سوئیس است. این شاخص برای کمک به معامله‌گران ایجاد شده است تا آنها متوجه شوند که دلار آمریکا در رابطه ‌با ارزهای خارجی مانند یورو، دلار کانادا و ین ژاپن چقدر قوی یا ضعیف است. معامله گرانی که به دنبال ابزاری هستند که زمان خرید یا فروش ارزها را بر اساس آنچه در سایر بازارهای جهانی اتفاق می‌افتد بسنجند، می‌توانند از این شاخص استفاده کنند.

شاخص دلار آمریکا (USDX) اندازه‌گیری ارزش دلار آمریکا نسبت به سبدی از ارزهای خارجی است. این شاخص توسط فدرال رزرو ایالات متحده در سال 1973 پس از انحلال توافقنامه برتون وودز ایجاد شد. در حال حاضر این شاخص توسط ICE Data Indices که یکی از شرکت های تابعه تبادل بین قاره ای (ICE) است، ارائه می شود.

نماد شاخص دلار آمریکا چیست؟ 

شاخص دلار آمریکا  به سه صورت USDX / DXY / USD INDEX.fs آمده است. در این نامگذاری US نشانه کشور آمریکا‌ (United States) و D نشانه دلار (Dollar) است.

آشنایی با شاخص دلار آمریکا   

این شاخص در حال حاضر با فاکتورگیری در نرخ تبدیل شش ارز خارجی محاسبه می‌شود که شامل یورو (EUR)، ین ژاپن (JPY)، دلار کانادا (CAD)، پوند انگلیس (GBP)، کرون سوئد (SEK) و فرانک سوئیس    (CHF) است. یورو بزرگترین جزء شاخص است که 57.6 درصد از سبد را تشکیل می‌دهد. وزن بقیه ارزهای موجود در شاخص عبارتند از: ین (13.6%)، پوند (11.9%)، دلار کانادا (9.1%)، کرون (4.2%) و فرانک (3. %).

این شاخص در سال 1973 با پایه 100 شروع شد و مقادیر از آن زمان نسبت به این پایه است. این شاخص مدت کوتاهی پس از انحلال توافقنامه برتون وودز تأسیس شد. به عنوان بخشی از این توافق، کشورهای شرکت کننده موجودی خود را به دلار آمریکا (که به عنوان ارز ذخیره استفاده می شد) تسویه کردند، درحالی‌که دلار آمریکا به طور کامل به طلا با نرخ 35 دلار در هر اونس قابل تبدیل بود. 

ارزش‌گذاری بیش از حد دلار منجر به نگرانی در مورد نرخ ارز و ارتباط آن با نحوه قیمت‌گذاری طلا شد. رئیس‌جمهور ریچارد نیکسون تصمیم گرفت به طور موقت استاندارد طلا را به حالت تعلیق درآورد، در این مرحله سایر کشورها می‌توانستند هر توافق مبادله‌ای را غیر از قیمت طلا انتخاب کنند. در سال 1973، بسیاری از دولت های خارجی تصمیم گرفتند که نرخ ارز خود را شناور کنند و به این توافق پایان دادند.

نوسانات شاخص دلار آمریکا 

شاخص دلار آمریکا در طول تاریخ خود به‌ شدت افزایش و کاهش‌یافته است. در سال 1984 با قیمتی نزدیک به 165 به بالاترین حد خود رسید. کمترین قیمت آن در سال 2007 نزدیک به 70 بود. در چند سال گذشته، شاخص دلار آمریکا نسبتاً بین 90 تا 110 محدود بوده است.

این شاخص متاثر از عوامل کلان اقتصادی، از جمله افزایش و کاهش تورم در دلار و ارزهای خارجی موجود در سبد انتخابی و همچنین رکود و رشد اقتصادی در آن کشورها است. محتویات سبد ارزها از زمان شروع این شاخص تنها یک‌بار تغییر کرده است، زمانی که یورو جایگزین بسیاری از ارزهای اروپایی مانند واحد پول قبلی آلمان Deutsche Mark که قبلاً در این شاخص در سال 1999 وجود داشت،  قرار گرفت.

در سال‌های آینده، احتمالاً ارزها جایگزین خواهند شد؛ زیرا این شاخص تلاش می‌کند تا شرکای تجاری اصلی ایالات متحده را نمایندگی کند. این احتمال وجود دارد که در آینده ارزهایی مانند یوان چین (CNY) و پزو مکزیک (MXN) جایگزین ارزهای دیگر در شاخص شوند؛ زیرا چین و مکزیک شرکای تجاری اصلی ایالات متحده هستند.

چگونه USDX را معامله کنیم؟ 

شاخص دلار ایالات متحده به معامله‌گران اجازه می‌دهد تا ارزش دلار را در مقایسه با سبدی از ارزهای انتخابی در یک معامله نظارت کنند. همچنین به آنها اجازه می‌دهد تا شرط‌های خود را در برابر هر خطری در رابطه ‌با دلار محافظت کنند. این شاخص به طور غیرمستقیم به‌عنوان بخشی از صندوق‌های قابل‌معامله در بورس (ETF) یا صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک نیز در دسترس است. برای مثال، صندوق صعودی شاخص دلار آمریکا  Invesco DB (UUP)  یک ETF است که تغییرات ارزش دلار آمریکا را از طریق قراردادهای آتی USDX دنبال می‌کند. صندوق افزایشی دلار بلومبرگ (USDU) یک ETF با مدیریت فعال است که ارزش دلار آمریکا را در برابر سبدی از ارزهای بازارهای توسعه‌یافته و نوظهور افزایش می‌دهد.

Invesco DB  همچنین صندوق نزولی شاخص دلار آمریکا (UDN) را ارائه می‌دهد که ارزش دلار را کاهش می‌دهد و با تضعیف دلار ارزش آن افزایش می‌یابد.

شاخص دلار چه می‌گوید؟ 

شاخص دلار، ارزش نسبی دلار آمریکا را در برابر سبدی از ارزهای مهم جهان دنبال می‌کند. اگر شاخص در حال افزایش باشد، به این معنی است که دلار در برابر سبد در حال تقویت است  و بالعکس.

چه ارزهایی در سبد USDX وجود دارد؟ 

 USDX قدرت نسبی دلار (USD) را در برابر سبدی از ارزهای خارجی دنبال می‌کند. وزن‌ها از سال 1973 ثابت شده‌اند که عبارتند از (البته باید توجه داشت بعداً در سال 2002 که یورو جایگزین بسیاری از ارزهای اروپایی شد، تعدیل گردید):

یورو 57.6٪ (EUR)  

ین (JPY)  ژاپن 13.6٪

پوند (GBP)  استرلینگ  11.9٪

دلار (CAD)  کانادا  9.1٪

کرون  (SEK)  سوئد 4.2٪

فرانک (CHF) سوئیس   3.6٪

به‌ طور خلاصه، شاخص دلار آمریکا (USDX) اندازه‌گیری نسبی قدرت دلار آمریکا (USD) در برابر سبدی متشکل از شش ارز بانفوذ از جمله یورو، پوند، ین، دلار کانادا، کرنر سوئد و فرانک سوئیس است. این شاخص در سال 1973 ایجاد شد، اما تا به امروز مفید است. USDX می‌تواند به‌عنوان نماینده‌ای برای سلامت اقتصاد ایالات متحده استفاده شود و معامله‌گران می‌توانند از آن برای گمانه‌زنی در مورد تغییر ارزش دلار استفاده کنند.